Του Πάνου Χατζηγεωργιάδη
Μέλος ένωσης μουσικοσυνθετών Αγγλίας
Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος
Το αρχαίο μας δραματολόγιο ήτοι το σύνολο των κλασσικών έργων τα οποία δύνανται να διδαχθούν απο σκηνής, έργων γραμμένα απο τους αρχαίους μας συγγραφείς αποτελούμενο απο διάφορα είδη του θεάτρου όπως οι
τραγωδίες και οι κωμωδίες, αποτελεί χωρίς καμία αμφισβήτηση ένα τεράστιο κομμάτι της αρχαίας μας κληρονομιάς η οποία φτάνει εώς τις μέρες μας και σε συνδιασμό με τα άλλα προιόντα πολιτισμού του αρχαίου μας κόσμου όπως τα διάφορα γλυπτά, αλλά και τα ανά την ελληνική επιράτεια μνημεία, συντελούν καθοριστικά σε αυτό που ονοματίζουμε "πολιτιστική μας κληρονομιά" και αποτελούν ίσως και την διαχρονική "αιχμή του δόρατος" αυτής της χώρας και αυτού του λαού, που δεν είναι άλλη απο τον πολιτισμό.
Δυστυχώς είναι παρατηρημένο για αρκετά χρόνια και παρά τις αντιδράσεις συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, το φαινόμενο της "παραστατικής ασυδοσίας" όσον αφορά τις παραγωγές που αφορούν και έχουν ως βάση το αρχαίο μας δραματολόγιο, σε σήμείο τέτοιας αλλοίωσης ώστε πολλές οι φορές το μόνο που μένει απο το αρχικό έργο να είναι ο αρχικός τίτλος του, ο οποίος παραπέμπει τον θεατή στο να παρακολουθήσει συνήθως ένα κακέκτυπο της αρχικής αρχαίας παράστασης, το οποίο εκμμεταλεύεται ως "μαγαζί - γωνία" το ιστορικό βάρος του συγγραφέα στην συνείδηση του κόσμου, είναι για παράδειγμα σαν να ζητάς να αποδώσεις έργα του Μότσαρτ κρατώντας σχεδόν μόνον τους τίτλους των, έως αυτού του σημείου φτάνει η σημερινή γελοιότητα ορισμένων.
Μέλος ένωσης μουσικοσυνθετών Αγγλίας
Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος
Το αρχαίο μας δραματολόγιο ήτοι το σύνολο των κλασσικών έργων τα οποία δύνανται να διδαχθούν απο σκηνής, έργων γραμμένα απο τους αρχαίους μας συγγραφείς αποτελούμενο απο διάφορα είδη του θεάτρου όπως οι
τραγωδίες και οι κωμωδίες, αποτελεί χωρίς καμία αμφισβήτηση ένα τεράστιο κομμάτι της αρχαίας μας κληρονομιάς η οποία φτάνει εώς τις μέρες μας και σε συνδιασμό με τα άλλα προιόντα πολιτισμού του αρχαίου μας κόσμου όπως τα διάφορα γλυπτά, αλλά και τα ανά την ελληνική επιράτεια μνημεία, συντελούν καθοριστικά σε αυτό που ονοματίζουμε "πολιτιστική μας κληρονομιά" και αποτελούν ίσως και την διαχρονική "αιχμή του δόρατος" αυτής της χώρας και αυτού του λαού, που δεν είναι άλλη απο τον πολιτισμό.
Δυστυχώς είναι παρατηρημένο για αρκετά χρόνια και παρά τις αντιδράσεις συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, το φαινόμενο της "παραστατικής ασυδοσίας" όσον αφορά τις παραγωγές που αφορούν και έχουν ως βάση το αρχαίο μας δραματολόγιο, σε σήμείο τέτοιας αλλοίωσης ώστε πολλές οι φορές το μόνο που μένει απο το αρχικό έργο να είναι ο αρχικός τίτλος του, ο οποίος παραπέμπει τον θεατή στο να παρακολουθήσει συνήθως ένα κακέκτυπο της αρχικής αρχαίας παράστασης, το οποίο εκμμεταλεύεται ως "μαγαζί - γωνία" το ιστορικό βάρος του συγγραφέα στην συνείδηση του κόσμου, είναι για παράδειγμα σαν να ζητάς να αποδώσεις έργα του Μότσαρτ κρατώντας σχεδόν μόνον τους τίτλους των, έως αυτού του σημείου φτάνει η σημερινή γελοιότητα ορισμένων.
loading...