loading...

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016

Στην κακοποίηση των παιδιών τα στόματα πρέπει να ανοίγουν!

Τα παιδιά μιλάνε, αντιδρούν και με τον τρόπο τους προσπαθούν να κάνουν τους ενήλικες να αντιληφθούν αυτά που βιώνουν. Πολλές φορές φωνάζουν και εκλιπαρούν για βοήθεια. Ποιος όμως τα ακούει;;
Συχνά τα σημάδια της παιδικής κακοποίησης – βιασμών – λεκτικής και σωματικής κακοποίησης, δεν είναι εμφανή (μώλωπες, γδαρσίματα κλπ), μια όμως πιο προσεκτική παρατήρηση σε ένα παιδί αμέσως μας δείχνει ότι χρειάζεται βοήθεια και μάλιστα άμεση, καθώς δεν χωρεί καθυστέρηση για τη σωτηρία τους.
Πιο συγκεκριμένα:
Το παιδί είναι πάντα φοβισμένο, χωρίς λόγο, κρύβεται (χωρίς να ντρέπεται ή να χαϊδεύεται), φοράει ρούχα με τα οποία κρύβει επιμελώς το σώμα του, εμφανίζει ακραία συμπεριφορά(παθητική ή επιθετική), φοβάται το γονέα ή κηδεμόνα του, συνήθως είναι υπερβολικά προστατευτικό απέναντι στα μικρότερα ηλικιακά μέλη της οικογένειά του.
Αν υπάρχει και σωματική κακοποίηση τότε σίγουρα υπάρχουν και πιο ευδιάκριτα σημάδια. Δήθεν συχνοί τραυματισμοί, κοψίματα, κ.λπ., τα οποία πολλές φορές «καλύπτονται» μέσα από φαρδιά ρούχα και μακριά μανίκια. Το παιδί που έχει υποστεί σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση δεν δέχεται χάδια, αγγίγματα, δεν επιθυμεί την επαφή με τα μάτια, και κρύβεται. Δυσκολεύεται να καθίσει ή και να περπατήσει. Αρνείται να πάρει μέρος σε ασκήσεις γυμναστικής ή οποιαδήποτε άλλη παρεμφερή δραστηριότητα. Δεν θέλει να επιστρέφει στο σπίτι του (πολλές φορές το σκάει) και κάνει απουσίες στο σχολείο.
Όλα αυτά βέβαια συνοδεύονται και από μη επαρκή – ή κακή- σίτιση, στέγαση ή ένδυση.
Η υγιεινή του είναι σταθερά κακή (άλουστο, με μπερδεμένα και άπλυτα μαλλιά, αισθητή οσμή σώματος). Ανεπαρκή ιατρική φροντίδα. Ασθένειες ή αρρώστιες χωρίς κάποια αγωγή για να γίνει καλύτερα, πληγές, χτυπήματα ή σωματικές βλάβες που δεν φροντίστηκαν, έλλειψη εμβολιασμού.
Αν και η παιδική κακοποίηση είναι μια πραγματικότητα, τα παιδιά σίγουρα δεν προκαλούν την κακοποίηση τους, αντίθετα αυτή είναι η πιο συχνή δικαιολογία που χρησιμοποιούν οι θύτες. Στα παιδιά δεν αρέσει να κακοποιούνται, αλλά ο φόβος είναι ο κυριότερος λόγος που δεν αντιδρούν. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν ότι τα παιδιά και μιλάνε και φωνάζουν, όμως δεν τα ακούμε, ας τα ακούσουμε και ας δανείσουμε για λίγο τη φωνή μας να πούνε αυτά που βιώνουν.
Η βία σε βάρος των παιδιών οποιασδήποτε μορφής είναι ποινικό αδίκημα και τιμωρείται, δυστυχώς όμως η ψυχή των παιδιών αυτών ποτέ δεν γιατρεύεται γι’ αυτό μην καθυστερείτε όταν βλέπετε ότι ένα παιδί υποφέρει.
Κείμενο: Κατερίνα Ζαγανά, Δικηγόρος
loading...

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

loading...