loading...

Δευτέρα 21 Αυγούστου 2017

Η αλήθεια για την συνθήκη της Λωζάννης.

Πάντοτε επίκαιρη παραμένει η «απειλή» του ισλαμιστή τούρκου Ερντογάν, ο οποίος αρπάζοντας την Συνθήκη της Λωζάννης και αμφισβητώντας την ισχύ της αποπειράθηκε να θεμελιώσει τίτλους κυριαρχίας σ’ ολόκληρο το πλέγμα του Ελληνικού νησιώτικου Αιγαίου Πελάγους. Αφήνοντας στην άκρη την εμφανή προσπάθεια να απευθυνθεί στο εσωτερικό ακροατήριο της χώρας του και να χτυπήσει την κεμαλική νοοτροπία, στα πλαίσια της χρόνιας διαμάχης ανάμεσα στους «κοσμικούς» και τους «οθωμανούς», ας δούμε το όλο ζήτημα από την οπτική γωνία που ενδιαφέρει το Έθνος των Ελλήνων.
Η Συνθήκη της Λωζάννης υπογράφηκε στις 24 Ιουλίου 1923 και καθόριζε τα σύνορα της σύγχρονης Τουρκίας, καταργώντας την προηγούμενη Συνθήκη των Σεβρών, η οποία είχε υπογραφεί τρία χρόνια νωρίτερα από τον τελευταίο σουλτάνο της Τουρκίας. Με την Συνθήκη των Σεβρών, παραχωρούνταν στην Ελλάδα τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος και η Ανατολική Θράκη μέχρι την γραμμή της Τσατάλτζας κοντά στην Κωνσταντινούπολη. Η περιοχή της Σμύρνης έμενε υπό την ονομαστική επικυριαρχία του σουλτάνου, αλλά θα διοικούνταν από Έλληνα αρμοστή, ως εντολοδόχο των Συμμάχων, και θα μπορούσε να προσαρτηθεί στην Ελλάδα μετά από πέντε χρόνια με δημοψήφισμα. Το άρθρο 26 της συνθήκης όριζε ακόμη ότι αν οι οθωμανικές αρχές δεν συναινούσαν στην εφαρμογή της, θα έχαναν από την κυριαρχία τους την Κωνσταντινούπολη, την οποία θα μπορούσε να ενσωματώσει η Ελλάδα.
Ο έγκριτος ιστορικός Ντάγκλας Ντακίν καταλογίζει στην Ελλάδα βαρύτατες ευθύνες, καθώς είμαστε το μόνο Έθνος της Βαλκανικής το οποίο δεν απελευθέρωσε την Ιερή Πόλη του, την Κωνσταντινούπολη. Κατά τον συγκεκριμένο ιστορικό (Η Ενοποίηση της Ελλάδος 1770-1923, ΜΙΕΤ, σελ.390), είχαμε δύο φορές την δυνατότητα να το πετύχουμε. Την πρώτη, τον Ιούλιο του 1922, ένα μήνα πριν την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου και την μετέπειτα καταστροφή, αν είχαμε τολμήσει να εξαπολύσουμε από την Ανατολική Θράκη επίθεση κατά των γραμμών της Τσατάλτζας, αντί να στέλναμε «τεράστιες δυνάμεις εναντίον της Άγκυρας που την κατείχαν τα στρατεύματα του Κεμάλ». Και δεύτερη φορά, τον Μάιο του 1923, διαρκούσης της Διασκέψεως της Λωζάννης. Τότε οι Έλληνες «μπορούσαν να έχουν επιτεθεί με τις ανασυντεταγμένες δυνάμεις τους κατά του στρατού του Κεμάλ που ήταν διαιρεμένος σε φατρίες και σε κατάσταση διάλυσης».
Δυστυχώς, όμως, «και στις δύο περιπτώσεις φάνηκαν διστακτικοί, και κατέληξαν να δεχθούν τους όρους της Γαλλίας, της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιταλίας», δηλαδή, την Λωζάννη. Επομένως, αν κάποιοι είναι εκείνοι που δικαιούνται να αξιώσουν αναθεώρηση της συγκεκριμένης συνθήκης, αυτοί είμαστε Εμείς και όχι οι τούρκοι. Ο Ερντογάν κατηγορεί τους εκπροσώπους του Κεμάλ στην Λωζάννη ότι «δεν εκμεταλλεύτηκαν την συνθήκη». Προφανώς, δεν διάβασε (ή έκανε ότι δεν γνωρίζει) τα Απομνημονεύματα του υπαρχηγού της τουρκικής αντιπροσωπείας Νουρ Μπέη. Σύμφωνα με αυτά, ο Ισμέτ αποχωρεί από την Συνδιάσκεψη λόγω αρνήσεως της Ελλάδος να δώσει αποζημιώσεις για την Εκστρατεία. Ισμέτ-Νουρ συζητούν επί του πρακτέου. Ο υπαρχηγός ενημερώνει ότι, αν δεν επιστρέψουν στις διαπραγματεύσεις, οι Έλληνες που έχουν στο μεταξύ ανασυγκροτήσει τον Στρατό τους, θα εισβάλουν στην Ανατολική Θράκη και θα καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη.
Σχόλιο του Ισμέτ: «Τότε εμείς δεν θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε στην Τουρκία γιατί θα μας κρεμάσουν». Έτσι, λοιπόν επέστρεψαν στην Διάσκεψη και πραγματοποιήθηκε η ομώνυμη Συνθήκη, η οποία μόνο επιζήμια δεν αποδείχθηκε για τους τούρκους. «Δώσαμε», υποστήριξε ο Ερντογάν, «στους Έλληνες τα νησιά», τα οποία είναι τόσο κοντά στις τουρκικές ακτές, ώστε αν φωνάξουν οι τούρκοι θα ακουστούν απέναντι. Δεν μας είπε, όμως, ο ανιστόρητος και αναιδής Ερντογάν σε ποια γλώσσα θα φωνάξουν. Γιατί στα νησιά του Αιγαίου δεν γνωρίζουν την τουρκική γλώσσα, αφού κατοικούνται αποκλειστικά από Έλληνες. Όχι μόνο στην σημερινή εποχή, αλλά από την Αρχαιότητα, όταν οι νυν γείτονές μας, ως περιπλανώμενες ασύντακτες ομάδες βαρβάρων, περιφερόντουσαν άσκοπα και ανώδυνα στις στέπες της ανατολικής Ασίας.
Αν κάτι θυμούνται από την γλώσσα των τούρκων οι Έλληνες νησιώτες, αυτό είναι μόνο οι άγριες και άναρθρες κραυγές, που συνόδευαν τις άθλιες και απάνθρωπες σφαγές της Χίου, των Ψαρών, της Σμύρνης… Είναι ολοφάνερο ότι ο θρασύτατος Ερντογάν ανοίγει και επισήμως ένα νέο κεφάλαιο διεκδικήσεων έναντι της Χώρας μας. Οι δηλώσεις αυτές στον πυρήνα τους, κρύβουν την διαχρονικότητα που διακρίνει τον τουρκικό επεκτατισμό. Σε αντίθεση με την Ελλάδα, που λόγω Λωζάννης και της μετέπειτα απάτης της «ελληνοτουρκικής φιλίας», την οποία καλλιέργησαν επί δεκαετίες όλες οι μετέπειτα εγχώριες κυβερνήσεις, φρόντισε «να θάψει» το Ιδανικό της Μεγάλης Ιδέας, ο τουρκικός επεκτατισμός, γιγαντούμενος και αδιάντροπα τροφοδοτούμενος από «συμμάχους» και «εταίρους», προσβάλλει συνεχώς την ακεραιότητά μας.
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι την ώρα που οι τούρκοι προειδοποιούν, απειλούν, προσβάλλουν, επιτίθενται, σύσσωμη η πολιτική ηγεσία του «συνταγματικού τόξου» δεν αρθρώνει λέξη για όλα αυτά, δίνοντας έναυσμα για ακόμη περισσότερη τουρκική προκλητικότητα.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ


Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-alhtheia-giathn-sunthhkh-ths-lwzannhs#ixzz4qPZjunkr
loading...

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

loading...